21ο Χιλιόμετρο

21ο Χιλιόμετρο     Από την Δήμητρα Γκοτοσοπούλου

Φανάρια χαλασμένα,

ούτε πράσινο, ούτε κόκκινο,

μοναχά αυτό το έντονο

πορτοκαλί ν’ αναβοσβήνει.

Να προχωρήσεις,

να σταματήσεις, δεν ξέρεις,

κολλημένος σε μια αιώνια

στιγμή πορτοκαλί.

Στη χαραμάδα της ζωής,

κολλημένος ανάμεσα

στη ζωή και στο θάνατο.

 

Εκτός λειτουργίας

βγήκε η ζωή σου,

το μυαλό σου ψάχνει

τρόπο ν’ ακολουθήσει.

Κι όσο οι άλλοι

με ταχύτητες μεγάλες

προσπερνούν, εσύ ακόμα

αναρωτιέσαι, σκέφτεσαι

στιγμές του παρελθόντος

που χάθηκαν και τείνουν

στο μυαλό σου να χαθούν.

 

21ο χιλιόμετρο ζωής-θανάτου

κι όλα έχουν σταματήσει γύρω

παγωμένα, τεχνικό πρόβλημα

δεν υπάρχει κανένα

μα η μηχανή αρνείται

να ανάψει.

Ανάβω τα φώτα καθώς

πέφτει το σκοτάδι, μήπως

με σπρώξουν στην απόφαση.

Μα δεν έχουν αποτέλεσμα

οι ετερόφωτοι οργανισμοί.

 

Μοιάζουν αιώνες από το

πρώτο δευτερόλεπτο της

πρώτης μου απώλειας.

Κι ακόμα κολλημένη

στέκομαι κι αναβοσβήνω

τεχνητό πορτοκαλί.

Κάποια στιγμή ελπίζω

θα βγει ο ήλιος,

οργανισμός αυτόφωτος

σαν κι εμένα, μόνο που

το φως μου έχει σβήσει.

 

Θα ανάψει κάποτε

μέσα μου το πράσινο

να συνεχίσω τη μακριά

μου διαδρομή.

Θα ξανατρέχω με

ταχύτητες μεγάλες

-περνώντας όμορφα

και άσχημα τοπία-

μα όχι πολύ, γιατί

στο θάνατο πολύ

πιο γρήγορα οδηγούν.

 

Μα σε κάθε γωνία,

σε κάθε στροφή,

όπου το βλέμμα

κι αν γυρίσεις,

κόκκινο βαθύ,

τρομάζει λίγο

το απότομο φρενάρισμα,

σταματάει η ζωή

έστω κι αν είναι για ελάχιστα.

Παντού ο θάνατος

για πάντα κυριαρχεί.